хэзээний л дурлалд согтчихсон байдаг
хэврэгхэн зүрх томоо суугаад
хэнийг ч гэж шаналах сэтгэлгүй
хээнцэр сээтэн харцнаас өөр нүгэлгүй
хэрсүү нэгэн бүсгүй болж



хэдэн хоногийн өмнө шүлэг бичих гэж оролдон суулаа. Дээр байгаа мөрүүдийг бичиж байхдаа ямар их ганцаардаж байгаагаа ойлголоо. Хүн яагаад ганцаарддаг юм бэ? Яагаад энэ аймар мэдрэмж нас нэмэгдэх тусам улам их болдог юм бэ. Их удаан энэ талаар бодлоо. Би чинь бараг л төрөлх хотдоо байгаа хүн шүү дээ. Гэтэл гэртээ ч гудамжинд гараад явахдаа ч асар их гуниг ганцаардлыг мэдрэх юм. Өөрийгөө сатааруулан улам ихийг хийх ёстойг мэдэж байвч яаг одоохондоо тийм боломж байхгүй байна л даа. Удахгүй ганцаараа амьдардаг болохоор бүх зүйл өөрчлөгдөнө гэж найдаж байна.

хэн нэгэн хүнд гомдоно. сална. уйтгарлана. буцаад хайр сэтгэлтэй учирна. эсвэл хэн нэгэнд бүтэлгүй дурлана. ахиад л гомдоно. ухаан зарж чадвал хайраа аварна. чадахгүй бол сална уйтгарлана. шанална. ахиад хайр дурлал ирнэ. энэ тойрогт залуу хүний амьдрал эргэлдэнэ. харин энэ  тойргийн  нөлөөг хүлээж авах чадварын хувьд хүн бүр өөр байдаг. хаашдаа өнгөрсөн романтикууд байна би нэг ийм хүн танина шүү "хүү мээнь" хэ хэ. олон удаа азгүйтэлтэй учраад хайранд догдолж хөөрөхөө больж буй хэсэг. эсвэл угаас хайранд итгэдэггүй ашиг сонирхлыг дээдлэгчид гэж ерөнхийд нь ангилж болох юм даа. би өөрөө 2 дахь хэсэгт нь улам гүн л ороод байх шиг. үгүй ч юм уу. зүгээр л тийм болохыг хүсэж байгаам байна.

юунаас болоод ингэж айхтар ганцаардаж байгаагаа би мэдэж байнаа. Сэтгэлдээ хэн нэгнийг тээвэл ганцаардлаас үргэлж хол байна. Миний сэтгэлд одоо хэн ч алга..............