Энд цас орсоор л байх юм.  Миний хичээлийн ширээ яг цонхны харалдаа байдаг. Ширээн дээрээ суугаад ажиллахдаа би өөрийн мэдэлгүй цонхоор гадагш хараад эхэлсэн байх юм. Ухаан санаа ч сайтар тогтож өгөхгүй гэгэлзээд л. Хавар ирсэндээ биш л дээ. Өвөл ч ялгаагүй л байсан. Аливаа зүйл ховор бага байхдаа л улам үнэ цэнэтэй байдаг юм шигээ. Би цас ороход дуртай ч энд өдөр бүр тонн тонноор орох цаснаас хааяа уйдах юм. Гэрээ санаж, найз нөхдөө үгүйлэж байх энэ үед цас намайг улам улам даран гуниглуулж байх шиг санагдах юм. Харимаар  байна гэж хичнээн бодсон ч хариад төдийлөн удалгүй буцаад л замд гарахыг хүснэ гэдэгээ би үргэлж мэддэг учраас гэрээ саналаа гэж ярих дургүй л дээ. Бурхан миний хувь заяаг зурахдаа надад их урт зам бэлдсэн байх гэж би боддог тийм байгаасай ч гэж хүсдэг. Үргэлж л яваад л яваад л. Өнөөдөр хайрлаж явсан нэг хүн минь чи үргэлж хөдөлгөөнд байх дуртай болохоор салж хагацсандаа харамсахгүй хүслээрээ аялаж яваад чинь баярладагаа гэж хэлсэн. Намайг олгож чадсанд нь би баярлаж байна түүнд. Миний цонхоор хэдэн хуучин модон байшин, бас нэг хөгшин улиас харагддаг. хойшоо харсан цонх болохоор үнэндээ тэднээс өөр зүйл огт харагдахгүй хэн ч цонхон дуугуур минь алхдаггүй. Харин би түүгээр гадагш харж тэдгээр хөдөлгөөнгүй биетүүдийг юу ч бодолгүй ширтэн суудаг. Хааяа ингэж суух минь жаргал ч юм шиг.....

Одоо хамгийн их хүлээж буй зүйл минь хавар болж хурдан дулаарах.Учир нь өнөөх хөгшин улиас минь нахиалахдаа яаж өөрчлөгдөхийг харахсан гэж хүсэж байна.